Ένα Καράβι για τη Γάζα 2 — Από ένα λιμάνι της Αδριατικής στη Γάζα….

Από ένα λιμάνι της Αδριατικής στη Γάζα

Το ξέρουμε: Η διαδικασία της κυρίαρχης αναπαράστασης του κόσμου ήταν πάντα ένας νομιμοποιητικός μηχανισμός του κυρίαρχου στάτους. Ενώ όμως παλιά δρούσε με το εκ θεού ή του εκ σπαθιού τώρα που «η δημοκρατία» επικράτησε δρα με την προστυχιά. Αναρωτιέμαι, έτσι, ποιοι μας κάνουν τα πορτρέτα ως γραφικών ή τρομοκρατών (είδατε πόσο πυκνώνουν όπως περνούν οι μέρες;) στα blogs και στα media. Πόσο δικαιούνται να μιλούν για συνετή και καθαρή πολιτική. Και με αυτό ως αφορμή λέω να θυμηθώ μια παλιά ιστορία. Έτος Χ πριν κάποια χρόνια, βοηθώ (εθελοντικά πάντα) ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της αριστεράς. Είναι ακριβώς η εποχή της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου και της δημιουργίας της μεγαλύτερης Αμερικάνικης βάσης (τότε) στην περιοχή κι ίσως στον κόσμο.

Κατεβαίνει ως πρόταση στην βουλή να ενισχύσει το ελληνικό κράτος (ο ελληνικός λαός αφού αυτός πληρώνει) την δημιουργία ενός λιμανιού στην Αλβανία, με ένα τρομακτικό ποσό (Χ εκατομμύρια ευρώ). Το διαβάζουμε (ο αρμόδιος φίλος ως επίσημος βοηθός της κοινοβουλευτικής ομάδας κι εγώ που τον βοηθούσα) ώστε να εισηγηθούμε στον εισηγητή του κόμματος το «διαταύτα». Στον χώρο της δεξιάς ο αρμόδιος εισηγητής της ΝΔ, ο γέρος Βαρβιτσιώτης λέει «όχι» να μην περάσει γιατί δεν υπάρχει καμία ανταποδοτικότητα ως είθισται, (όταν μάλιστα σου επιβάλλουν να τα χώσεις τόσο χοντρά, όχι ως χάρη). Έχει δίκιο απ την μεριά του. Το ίδιο εισηγούμαστε κι εμείς απ την μεριά μας. Ο Καρατζαφέρης ωρύεται γεμάτος πατριωτικές κορώνες.  Αν ο Βαρβιτσιώτης είπε όχι ο Καρατζαφέρης είπε «ΟΧΙΙΙΙΙ!!!» (των εχθρών τα φουσάτα περάσαν).

Λιγότερο από 48 ώρες (ή 24; Αλζχάιμερ) μετά ο Καρατζαφέρης κάνει απίστευτη κολοτούμπα μέσα στη βουλή δίχως καμία εξήγηση και ψηφίζει «ναι». Από τότε ξέρω πόσο ο άνθρωπος είναι κοινός απατεών (τα πε κι ο αλητήριος ο Μεϊμαράκης για τα υποβρύχια που γέρνουν και προσωπικά τον πιστεύω), πόσο εντέλλεται από τα «αφεντικά» του. Κι ο καυγάς με την Ντόρα είναι ποιος θα είναι ο προνομιακός τοποτηρητής των συμφερόντων των αφεντικών τους (ολυμπιακός ή παναθηναϊκός; Ποιος θα επιχορηγηθεί και θα χει την καλύτερη θέση στην ιεραρχία;)

Στα πρακτικά της βουλής (δε νομίζω να τα βάζουν χέρι.) η υπόθεση είναι γνωστή ως Bist Pala (από το όνομα του λιμανιού). Και οι τοποθετήσεις όλων τους είναι καταγεγραμμένες. Για την ιστορία να πω αυτό που καταλαβαίνεται όλοι. Το Bist Pala ήταν και είναι ο κύριος τόπος ναυτικού ανεφοδιασμού της τεράστιας, κομβικής Αμερικανικής βάσης του Κοσσόβου.

  Είναι ένα από τα περιστατικά με βάση τα οποία κατάλαβα ότι δεν την αντέχω την «επίσημη» πολιτική. Αν βάλω στη σειρά κάποια πραγματάκια που  έχω ζήσει θα γίνει ίσως κατανοητό το ιδιότυπο χιούμορ που ανέπτυξα, την λες την μαλακία ως διαφυγή, ως προστασία, αλλιώς θα σε τσακίσουν, αφού το δέντρο της γνώσης έχει πάντα τον όφι του (και να ‘ταν ένας. Θεωρώ άλλωστε ότι ακροβολίζουν ανθρώπους τους παντού. Και σε Δεξιά και σε Αριστερά και σε Κέντρο.)

  Όμως τώρα ο Στόχος κι ο Καρατζαφέρης κι όλοι αυτοί (κι όχι μόνο αυτοί) λένε για τον Στολίσκο διάφορα. Καταπληκτικά! Μία κολοτούμπα στις φυλετικές αναγνώσεις των ναζί και των ντεμέκ νεο-ναζί. Και μας παρουσιάζουν ως τρομοκράτες στην χειρότερη κι ως γραφικούς ή «χρήσιμους ηλίθιους» στην καλύτερη. Και όπως πάντα είναι αυτοί(!!) που επικαλούνται το «εθνικό συμφέρον». Και πως όχι; Ο πατριωτισμός (όπως φοβάμαι κι η κοινωνική δικαιοσύνη γι’ άλλους) είναι συχνά τα πιο προσοδοφόρα θολά νερά για να χειραγωγείς τους αληθινούς χρήσιμους ηλίθιους. Αυτούς που επαφίενται στην σοβαροφάνεια «των επαϊόντων» και στηρίζουν το σύστημα που τους συντρίβει τις ζωές.  Τους «ευαίσθητους» ντε, που κατοικοεδρεύουν στους χώρους ηθικών κι υλικών απολαβών (ακαδημίες, λογοτεχνικά σωματεία, πανεπιστήμια, χριστιανικές οργανώσεις) ή αλλιώς τις «συννεφένιες γκόμενες» όπως λέει κι η Γώγου (αρσενικές και θηλυκές) που μόλις τους ζητάς να καταθέσουν την ευαισθησία τους ως πράξη σε θεωρούν, τόσο μα τόσο βολικά για την μη έκθεσή τους, «υπερβολικό». (και τι καλά να τα μάθαινες κι εσύ απ τα μίντια, τι βολικά!)

Άλλωστε όποιος διαβάσει την αλληλογραφία του Ρήγα Φεραίου την εποχή του Μέτερνιχ θα καταλάβει πως τίποτε δεν έχει αλλάξει σ’ αυτόν τον κολοπλανήτη. Όσοι προσπαθούν να δράσουν εκτός ορίων και να μείνουν άνθρωποι όπως ο Βελεστινλής ταυτίζονται συχνά με το αντίθετό τους και βαφτίζονται «τρομοκράτες» ώστε να τιμωρηθούν αυτοί και να παθητικοποιηθούν οι υπόλοιποι μέσα από την ισοπέδωση του όλοι «ίδιοι είναι». Τα αφεντικά βαφτίζονται «δίκαιοι και γνώστες» και τα δουλικά τους «σώφρονες πολιτικοί».

Και τι δε λένε όλοι αυτοί λοιπόν! Ότι ήταν ισλαμιστική πρωτοβουλία, ότι εξυπηρετούμε τον Ερντογάν, ότι ήμαστε υποχείρια της Χαμάς. Τώρα που αποσύρθηκαν οι Τούρκοι κι είναι δυτικο-κεντρική η πρωτοβουλία, τώρα που συμμετέχουν τόσοι Εβραίοι της διασποράς, τώρα που εμπλέκονται τόσες γυναίκες από τον χώρο του πολιτικού φεμινισμού (απ αυτές που η Χαμάς θα μας κρέμαγε στην πλατεία), τώρα που στηρίζει επιτέλους κι η μετριπαθής Φατάχ, θα βρουν να πουν «άλλα». Όποιος δημιουργεί τις λύσεις φτιάχνει και το πρόβλημα. Άλλωστε «αυτός» δεν ελέγχει την διαδικασία αναπαράστασης του κόσμου, και χειραγωγεί τους αληθινούς χρήσιμους ηλίθιους;

   Το χαρτί της νέας πολιτικής χειραγώγησης λοιπόν έχει το όνομα ΑΟΖ. Και δεν θα τοποθετηθώ γενικά γιατί δεν είμαι ξερόλας σε κάτι μάλιστα τόσο σημαντικό. Μέρος όμως του πολιτικού προσωπικού ξέρει κάτι συγκεκριμένο, όπως κι οι Αμερικανοί: ότι τα περισσότερα κοιτάσματα πετρελαίου του Αιγαίου βρίσκονται πάνω σε βαθύτατα ρήγματα, κι ότι δεν μπορούν να εξορυχτούν σοβαρές ποσότητες εκτός αν βυθιστεί το μισό Αιγαίο και βλαφτούν όλες οι χώρες της  περιοχής. Οπότε χειραγωγείς (όπως δείχνει κι η κυνική κυρία η ιστορία) για να πετάξεις αυτήν την ταλαιπωρημένη χώρα στην γωνία μόλις εξυπηρετήσεις τα δικά σου συμφέροντα, όχι τα δικά της.

  Δεν ξέρω τι θα γίνει τις βαθιές μέρες που έρχονται. Φορές σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει. «Σιγά μην εκτεθούμε για τους γραφικούς. Θα κάνουμε εις βάρος τους δημόσιες σχέσεις», μπορεί να σκεφτούν και να περάσουν τα καράβια στη σιωπή. Μπορεί όμως κι από τον δικό τους πανικό (γιατί όντως ακραίοι της άλλης πλευράς δεν δέχονται κακώς για μένα την ύπαρξή τους, κι έχω φίλους που αγαπώ και στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη) κι από επίκτητη κυνικότητα και εθνικισμό να «γαζώσουν». (Στην περίπτωση αυτήν ισχύει ότι πρέπει να πάρουμε εμείς την θέση στο καράβι όσων έχουν στοχοποιηθεί, αλλιώς, αν όντως δεν χωράμε, θα διασώσουμε ως γραφιάδες της προσπάθειας την μνήμη).

Να πω κάτι. Η Παλαιστίνη δεν είναι ο δικός μου πόλεμος. Η αλληλεγγύη είναι (αυτήν που ζητώ τώρα και για την χώρα μου κι αύριο μπορεί να την απευθύνω στους σημερινούς διώκτες καθώς σ’ αυτόν τον τρελό πλανήτη, αλλάζουν πρόσωπο ο θύτης και το θύμα διαρκώς.) Το φυλακισμένο πουλί είναι. Και ο Μύθος του Φυλακισμένου πουλιού έχει παίξει έναν ρόλο στην ιστορία. Ο Ησίοδος χρησιμοποίησε τον μύθο του φυλακισμένου από το γεράκι αηδονιού για να δείξει πόσο οι αδύναμοι πρέπει να υπακούν στους δυνατούς, πόσο δίχως αντίκρισμα κάθε πέταγμα προς τον ουρανό είναι. Λέγεται ότι το κείμενο αυτό υπήρξε η αφορμή ώστε ο Σολωμός, έπειτα από αιώνες, να αποδώσει για όλους μας «δια της ποιήσεως» δικαιοσύνη. «Άκου, ω γεράκι, το φτωχό αηδόνι… » ξεκινά ο Επτανήσιος.

     Το πέταγμα, η προσπάθεια για ό,τι αληθινά καλό, μπορεί να χλευάζεται από τους δυνατούς ή του κυνικούς κάθε χώρου, μα το αηδόνι τραγουδά. Ίσως αυτή να είναι η δυναμική μέσα στις αντιφάσεις μας μα πάντοτε παρούσα «έφοδος στον ουρανό» που υποσχέθηκε τόσο φάλτσα η «επανάσταση» κάποτε. Γιατί, όπως έχει επισημανθεί, ο Οιδίποδας δε νικά την σφίγγα και δεν λύνει ποτέ το αίνιγμα (μας), ο Άμλετ δεν βρίσκει την απάντηση ποτέ στην υπαρξιακή του (μας) αγωνία, οι Δαναίδες, οι μικρές του Δαναού κόρες που ‘βλεπαν το νερό να χύνεται από τα τρύπια τους πυθάρια, νικιούνται ως μετανάστριες στους Ικέτες τελικά, κι η Αντιγόνη θανατώνεται πάντοτε στη σπηλιά. Αλλά από όλους αυτούς τους ήρωες ανά τους αιώνες δεν έχει σημασία τι χάνεται (έτσι κι αλλιώς χαμένο μέσα στην βεβαιότητα του θανάτου μας) αλλά τι διασώζεται: Από την ανάστροφη λοιπόν. Ο Οιδίποδας θα τολμά πάντα την κρίσιμη στιγμή να πει το «ακουστέον», ο Άμλετ θα τολμά να κρατήσει το κρανίο μας στα χέρια, οι κόρες του Δαναού θ’ ανακαλύπτουν ότι δεν ξεδίψασαν μα φύτρωσαν στην έρημο λουλούδια ξερικά από τις στάλες του «χαμένου» τους φορτίου, κι η Αντιγόνη θα στέκεται όρθια στους αιώνες μπροστά από την άδικη εξουσία του Κρέοντα, επιβιώνοντας όλοι αυτοί από τις δήθεν νεωτερικές αναγνώσεις. Κι επιβιώνουν κι έρχονται να μας φέρουν μέσα από τον λόγο, την γραφή. Και πρώτα και κύρια μέσα από την πολιτική πράξη.

Συνέχεια του παραμυθιού εντός ολίγου στα νερά της Μεσογείου.