Δεν είμαστε όλοι ίδιοι

Συνάδελφοι,

μια ακόμη σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της και κάποιοι βιάζονται να «τελειώσουν» και τη συνδικαλιστική χρονιά. Ταυτόχρονα όμως αποφάσισαν να «τελειώσουν» και την ΕΛΜΕ γιατί παραήταν ενοχλητική έστω κι αν υπολειτουργούσε λόγω της στάσης τους.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την άνοδό της στην εξουσία έδειξε τη βαθιά της πίστη στη «δημοκρατία»  εξαπατώντας το σύνολο του λαού. Μετά το προεκλογικό «τα λεφτά υπάρχουν» έστησε ένα ολόκληρο σκηνικό τρομοκράτησης, εκβιασμού και κινδυνολογίας ώστε να επιβάλλει την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και την καταπάτηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζόμενων (μισθολογική  αφαίμαξη, εργασιακές σχέσεις του προηγούμενου αιώνα, ασφαλιστική –συνταξιοδοτικά εξόντωση κα) καθώς και τη μετατροπή της διοικητική δομή της χώρας. Στον «αγώνα» της αυτό η κυβέρνηση δεν ήταν μόνη της. Σε αγαστή συνεργασία με την  ΕΕ και αρωγό το ΔΝΤ προσπαθεί να δείξει την αναγκαιότητα να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική κρίση ενώ δίνει «κίνητρα» (για επενδύσεις !!!) στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Όχι στην κυβέρνηση αυτή δεν είναι «απλοί λογιστές – υπάλληλοι», αλλά συνέταιροι στην μεγάλη αρπαχτή -«λόγω χρέους»- του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, από τη τσέπη των λαών.

Αυτή τη δουλειά δεν θα μπορούσαν να την κάνουν μόνοι τους. Έτσι στηρίχτηκαν όχι μόνο στα «ενσωματωμένα» ΜΜΕ, αλλά και στις πλήρως υποταγμένες πλειοψηφίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που λειτουργεί σαν δούρειος ίππος όχι απλά μέσα αλλά πάνω στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απ’ τη μια τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ εργολάβων «εξισώνουν» τις ευθύνες για την οικονομική κατάσταση της χώρας («όλοι φταίμε..» κτλ) ώστε να δεχθούμε τις συνέπειες των δικών τους πολιτικών. Απ’ την άλλη η «ηχηρή» σιωπή, «ο προβληματικός συντονισμός» των συνδικάτων ή «η διαφορετική πολιτική προσέγγιση» στις ηγεσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αφήνουν το πεδίο στην κυβέρνηση να επιβάλλει την πολιτική της, απογοητεύοντας και διώχνοντας από την οργανωμένη διεκδίκηση και πάλη τη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων.
Ο οργανωμένος συνδυασμός αυτών των δύο σπρώχνει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους έξω από κινηματικές διεκδικητικές διαδικασίες δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να επιβάλλει χειρότερα μέτρα και με πιο αυταρχικό τρόπο.

Έτσι, σ’ όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει η αντίληψη της πλήρους απαξίωσης του συνδικαλισμού ώστε ακόμα και χαμηλότερου επιπέδου στελέχη του κυβερνητικού συνδικαλισμού να ξεπουλάνε τους εργαζόμενους, διαπραγματευόμενοι την καλυτέρευση της δικής τους θέσης.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην ΕΛΜΕ Φθιώτιδας. Η στάση των κυβερνητικών παρατάξεων τη συνδικαλιστική χρονιά που διανύουμε έχει σαν στόχο όχι μόνο την πλήρη απαξίωση και περιθωριοποίηση της ΕΛΜΕ αλλά και την αδρανοποίηση ή παύση λειτουργίας της.

Η ΔΑΚΕ «συμμετέχει» εκ περιτροπής στις συνεδριάσεις και εξαντλεί την «αγωνιστικότητά» της στη συμμετοχή στις συνεδριάσεις αυτές. Κι ενώ τα προηγούμενα χρόνια ήταν υπέρ της «παρεμβατικής» πολιτικής και ζητούσε να συναντιόμαστε και να ξανασυναντιόμαστε με τη διοίκηση πριν βγάλουμε καταγγελία, τώρα «πιστή στις αρχές της» – αν αφορά μέλος ή φίλο της – «αγωνίζεται» για να βγει άμεσα καταγγελία. Αυτά!!!

Η ΠΑΣΚ εξάντλησε τους «αγώνες» της στην εκλογή προέδρου από την παράταξή της. Ότι και να γινόταν στον κόσμο, στη χώρα, στην εκπαίδευση, στο νομό η ΠΑΣΚ είχε τη λύση. Πρόεδρος απ’ την ΠΑΣΚ. Τα προηγούμενα 2 χρόνια ότι εισήγηση γινόταν στο ΔΣ που κατηγορούσε ή όχι την κυβέρνηση (…της ΝΔ) την ψήφιζε αυτολεξεί. Με την αλλαγή της κυβέρνησης και παρά την αντιλαϊκή λαίλαπα, η ΠΑΣΚ, όταν υπάρχουν οι λέξεις «κυβέρνηση», «Ευρωπαϊκή Ένωση ή ΕΕ», «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή ΔΝΤ» ζητά όχι μόνο την αφαίρεσή τους αλλά και ολόκληρων παραγράφων για να … μην ψηφίσει τελικά. Με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να «διαπραγματευτούν» ώστε να ψηφιστεί πρόεδρος από αυτούς. Και όταν δεν μπορούσαν μόνοι τους είχαν και «αιρετή» βοήθεια και καθοδήγηση.

Στην προσπάθειά τους αυτή (ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ) ζήτησαν να αλλάξει το καταστατικό μαζεύοντας υπογραφές από κάθε σχολείο αλλά και ζητώντας να γίνουν ενέργειες που έδειχναν άγνοια του καταστατικού σκόπιμα ή μη. Το τραγελαφικό ήταν ότι «ερμήνευαν» το καταστατικό θεωρώντας το ΔΣ «παράνομο», αλλά όταν ήθελαν να βγουν αποφάσεις η «παρανομία» πήγαινε περίπατο. Τελευταία πράξη της παράστασης, η άρνηση της ΠΑΣΚ και «ολίγον» της ΔΑΚΕ να υπογράψει πρακτικό ανάληψης χρημάτων για να πληρωθεί η συνδρομή της ΕΛΜΕ στην ΟΛΜΕ και να καλυφθούν τρέχοντα έξοδα. Αποτέλεσμα να μην έχει δικαίωμα η ΕΛΜΕ να συμμετάσχει στη μετασυνεδριακή συνέλευση των προέδρων και να μην έχει λόγο και κριτική στα πεπραγμένα της ΟΛΜΕ αλλά και στον προγραμματισμό της δράσης για την επόμενη, δύσκολη, χρονιά.                Συνάδελφοι

Από τότε που ιδρύθηκε η παράταξη των Ανεξαρτήτων ΔΕΝ:

◊        στήριξε για πρόεδρο της ΕΛΜΕ εκπρόσωπο και νεροκουβαλητή της εκάστοτε κυβέρνησης

◊        ψήφισε απεργοσπάστες που «καλούσαν» τους συναδέλφους να απεργήσουν

◊        στήριξε μέλη του ΔΣ που εφαρμόζουν προσωπικές, «ομαδικές» ή κομματικές στρατηγικές αντί να υλοποιούν αποφάσεις που και οι ίδιοι συμφώνησαν

◊        πήρε το μέρος της διοίκησης σε αντιπαράθεση με συναδέλφους όταν μάλιστα αυτοί οι συνάδελφοι είχαν δίκιο

◊        στήριξε προσωπικές επιδιώξεις και καριερισμό μελών και υποψηφίων κ.ο.κ.

Η ίδια η ζωή μας επιβεβαίωσε. Φτάνει πια με τα «συνδικαλιστικά στελέχη» που το μόνο που κόπτονται είναι πως θα εξαργυρώσουν τη στάση τους και τη συμμετοχή τους στα συνδικαλιστικά όργανα για να αποκτήσουν «κοινωνικά μόρια» στην εξέλιξη της καριέρας τους. Όχι άλλα στελέχη της εκπαίδευσης (περιφερειακοί δ/ντές, διευθυντές ΔΕ, σχολικοί σύμβουλοι, προϊστάμενοι γραφείων και κέντρων αλλά και … διευθυντές) και της εξουσίας με συνδικαλιστικά ένσημα και «παράσημα».

Στο χώρο της εκπαίδευσης, όπως και στη πολιτική συνυπάρχουν αυτοί που καθημερινά δίνουν τη ψυχή τους στην τάξη και στα παιδιά, έχοντας επιλέξει να είναι δάσκαλοι αλλά και αυτοί που γλύφουν και έρπουν να αρπάξουν ένα κοκαλάκι, να φανούν πιο πονηροί, αναζητώντας θέσεις «εξουσίας» και ασκώντας τη στη συνέχεια κατά το δοκούν. Όπως οι πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ περνάνε έντεχνα στην κοινωνία μέσα από τα πληρωμένα ΜΜΕ την αντίληψη ότι όλοι φταίμε για την οικονομία (επικίνδυνη αντίληψη που οδηγεί στο φασισμό), έτσι και εδώ οι αντίστοιχοι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ προσπαθούν να περάσουν την άποψη ότι όλοι φταίμε για το κατάντημα της εκπαίδευσης.

Έ όχι λοιπόν, δεν θα τους περάσει. Θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Εμείς από το Συνδυασμό των Ανεξάρτητων Καθηγητών αισθανόμαστε την ανάγκη να σας ευχαριστήσουμε που μας στηρίζετε, ξεπερνώντας και απορρίπτοντας τις ασφυκτικές πιέσεις και τους εκβιασμούς από τους κομματικούς στρατούς και τους παραγοντίσκους των κυβερνητικών παρατάξεων.  Η επιλογή σας αυτή, δημιουργεί μια άλλη δυναμική στην κατεύθυνση της καλύτερης και αποτελεσματικότερης λειτουργίας του σωματείου των καθηγητών, αλλά δεν φτάνει.

Η συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις, στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις του κλάδου παραμένει δυστυχώς το ζητούμενο.
Μας περιμένει ένα θερμό Φθινόπωρο. Ο αγώνας τώρα αρχίζει.

Ιούνιος 2010

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ