Η αυτοαξιολόγηση που προσπαθεί να επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας, δούρειος ίππος για την είσοδο των επιχειρήσεων και των ΜΚΟ στην εκπαίδευση

Την αξιοκρατία όλοι την επικαλούνται αλλά λίγοι την εννοούν. Το υπάρχον σύστημα του δικομματισμού στη χώρα μας, που στην ουσία είναι ένας ιδιότυπος μονοκομματισμός, δεν επιθυμεί την αξιοκρατία. Επιθυμεί την αναξιοκρατία και το έχει αποδείξει πάρα πολλές φορές. Και θέλει την αναξιοκρατία για να μπορεί ν’ αυθαιρετεί. Να βάζει τους δικούς του, να περνάει τη δική του γραμμή, να ελέγχει, να σε κρατάει στο χέρι κ.λ.π.  Ε, λοιπόν δεν είναι ότι φοβόμαστε την αξιολόγηση, απλά δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη ότι θα είναι αντικειμενική, σωστή και δίκαιη. Ούτε θα πρέπει ν’ αποδεχόμαστε την καταστροφική άποψη κάποιων που λένε ότι ακόμη και η κακή αξιολόγηση είναι προτιμότερη από τη μη αξιολόγηση!
Πρόσφατα είναι  τα παραδείγματα αναξιοκρατίας: 13 στους 13 περιφερειακούς Δ/ντές Εκπ/σης πράσινοι, ανασυγκρότηση του ΠΥΣΔΕ με σκοπό να ελέγξουν τα περισσότερα. Η μήπως έχουμε αμφιβολία ότι και η νέα σύνθεση των ΠΥΣΔΕ δεν έγινε με σκοπό τον έλεγχό τους, στο μεγαλύτερο μέρος τους;
Επίσης που είναι αξιοκρατία στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα; Μια ζωή ο δημόσιος τομέας αλώνεται και λαφυραγωγείται από τους εκάστοτε κρατούντες. Άσε που ο εκπαιδευτικός δεν είναι  δημόσιος υπάλληλος όπως όλοι οι άλλοι και αξιολογείται καθημερινά από τους μαθητές, γονείς και γενικότερα απ’ όλη την κοινωνία και αυτό είναι το σημαντικότερο.
Σήμερα η αυτοαξιολόγηση που προσπαθεί να επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει καμία σχέση με ότι είχε προτείνει το 8ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Είναι εμφανές σε όλους ότι η αυτοαξιολόγηση που προτείνεται, εξαντλείται στην προσπάθεια δημιουργίας σχολείου κομμένου και ραμμένου για τις ανάγκες της αγοράς. Δηλαδή σχολείου που δε θ’ αναπτύσσει την αναλυτική σκέψη, δεν θα καλλιεργεί την κριτική ικανότητα, δε θα διδάσκει τις ιδέες του ανθρωπισμού, δε θα μαθαίνει στους μαθητές να διεκδικούν συλλογικά κ.λ.π. αλλά ένα σχολείο που απλά θα προσφέρει κατάρτιση σύμφωνα με ότι βολεύει κάθε φορά την αγορά. Λοιπόν τέτοιο σχολείο προτείνει ο ΟΟΣΑ και αυτό υιοθετούν οι κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού. Αν διαβάσουμε με προσοχή  την προηγούμενη εγκύκλιο της κ. Χριστοφιλοπούλου που είναι 14 σελίδες, θα καταλάβουμε όλοι που το πάνε..

Ένα  άλλο θέμα τώρα όσο αφορά την αξιολόγηση και όχι μόνο. Μάλλον αφορά όλη μας την υπόσταση ως εργαζόμενοι και ως εκπαιδευτικοί.  Σε αρκετούς  συναδέλφους υπάρχει ένας σκεπτικισμός σε σχέση με τη στάση μας όσο αφορά την αξιολόγηση αλλά και και όλο το νομοσχέδιο:  τοποθετήσεις όπως, «δεν πρέπει να είμαστε εξ ολοκλήρου αρνητικοί», «υπάρχουν καλά στοιχεία», «τι θα πει η κοινωνία», «δεν δεχόμαστε αξιολόγηση άρα οι καθηγητές είναι τεμπέληδες» κλπ.
Το θέμα  ειδικά της αξιολόγησης είναι δύσκολο για τους προβληματισμένους εκπαιδευτικούς, για τον εξής λόγο. Γιατί είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα στην αγάπη  και την αφοσίωση, που είμαστε πεισμένοι ότι πρέπει να διαθέτουμε στη δουλειά μας, και στην αξιοπρεπή επαγγελματική και οικονομική μας θέση. Σε επαγγέλματα που δεν έχουν σχέση με ανθρώπους, με φροντίδα κλπ, οι εργαζόμενοι αποφασίζουν πολύ πιο εύκολα και τα αιτήματα τους και το πότε θα κάνουν απεργία και πότε να σταματήσουν για καφέ αν κουραστούν.  Εμείς είμαστε
δέσμιοι της ηθικής ότι κάποιες ενέργειές μας μπορούν να βλάψουν τα παιδιά ή μπορεί να κατηγορηθούμε ως ιδιοτελείς ή τεμπέληδες, αν αρνηθούμε να κάνουμε κάτι . Οι προϊστάμενοί μας τα ξέρουν καλά αυτά. Και οι προσπάθειες μας να βελτιώσουμε τις συνθήκες εργασίας μας τόσο για μας όσο και για τα παιδιά παρεμποδίζονται από τους επιδέξιους χειρισμούς τους.
Λειτουργούν τόσο αποτελεσματικά αυτές  οι εξαγγελίες , επικοινωνιακά, που μια άρνησή μας, μας καταδείχνει με τον εξής τρόπο. «Δέστε ποιο είναι τι πραγματικό κίνητρο των εκπαιδευτικών: να διορίζονται και ας μη κάνουν τίποτα, και θέλουν και αυξήσεις».
Το ακούσαμε κάπως έτσι στις συζητήσεις στην τηλεόραση. «Το θέμα δεν είναι  ο διορισμός των αδιόριστων…. (Μπαμπινιώτης, Διαμαντοπούλου»,  «καλά γιατί διαμαρτύρονται οι εκπαιδευτικοί και δεν θέλουν τις υπερωρίες, δεν τους φτάνει που έχουν ένα μισθό;» (Πολίτης στην ΝΕΤ), και  άλλα.
Πιστεύω ότι πρέπει να διαχωρίσουμε σαφώς τη θέση μας από περιπτώσεις αεργίας, βολέματος, «μέσων»  κλπ στον κλάδο μας,  να μιλάμε όσο μπορούμε για το παιδαγωγικό περιεχόμενο της εργασίας μας,  αλλά το θέμα της αξιολόγησης όπως τελικά τίθεται τώρα είναι θέμα οικονομικό αλλά και χειραγώγησης των εκπαιδευτικών. Πουθενά δεν έχει στοιχεία στήριξης του εκπαιδευτικού έργου.  Είναι μέρος ενός σχεδίου πιο φθηνού ακόμα σχολείου, και ο λόγος της υπουργού μας  είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα οργουελικής «νέας ομιλίας»..
Στο βαθμό που υποβαθμίζουμε τα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα στο όνομα της ηθικής μας δέσμευσης, το τελικό αποτέλεσμα είναι να ασφυκτιά ο κλάδος από  την έλλειψη πόρων, αλλά και από άλλα,  και να πέφτουν οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί θύματα εκμετάλλευσης, αλλά και απαξίωσης.
Σε τελική ανάλυση θέλουν επιτακτικά να μπει το ζήτημα της αναζήτησης πόρων και να συζητηθεί στα σχολεία, δηλαδή η ευθεία διασύνδεση με τις επιχειρήσεις σε κάθε τόπο, αλλά και με τη δράση των μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δήθεν για δράσεις που πρέπει να γίνουν στα σχολεία και δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος.

Να αρνηθούμε τη συμμετοχή του σχολείου μας στην πιλοτική εφαρμογή των σχεδίων του Υπουργείου Παιδείας.

Να διαμηνύσουμε στην κυβέρνηση ότι ο εκπαιδευτικός δεν γίνεται να διδάσκει μετά τα 60 χρόνια του. Να συνταξιοδοτούμαστε στα 60 με πλήρεις αποδοχές.
Να αντισταθούμε στην περικοπή του μισθού μας.

Να προβάλλουμε καθημερινά τις θέσεις του κλάδου μας για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης.

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ