Συνέδριο ρουτίνας ή ανατροπής;

14ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ
Συνάδελφοι
Οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε ένα Συνέδριο. Οι αποφάσεις του θα καθορίσουν τη δράση των σωματείων μας για τα επόμενα δυο χρόνια. Το μεγάλο ερώτημα και στοίχημα είναι αν αυτό το Συνέδριο θα είναι μια από τα ίδια ή θα ανατρέψει καταστάσεις, κατεστημένες σκέψεις και τη λογική της συνδικαλιστικής συνδιαχείρισης.
Οι εκπρόσωποι του κατεστημένου τι θέλουν; Να μην σπάσουμε αυγά, να εκφράζουμε κόσμια τα αιτήματά μας, να είμαστε στη λογική των προσωρινών λύσεων. Τέλος πάντων να έχουμε τη θεσούλα μας, να είναι ικανοποιημένα τα κόμματά μας και καλό είναι οι εκπρόσωποί μας να γίνονται στη συνέχεια στελέχη, διοικητικά, πολιτικά ακόμη και υποψήφιοι πολιτευτές αλλά και βουλευτές και υπουργοί. Τότε όμως να ξεχνάμε αυτά που λέγαμε τόσα χρόνια στο συνδικάτο και να γινόμαστε οι πιο ένθερμοι εκφραστές της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής, χθες του ΠΑΣΟΚ σήμερα της ΝΔ.
Θα πρέπει να συνεχίσουμε σ’ αυτή τη λογική; Αν ναι, δεν χρειάζεται καν ο συνδικαλισμός. Να υποτάξουμε τις διεκδικήσεις στη λογική να αλλάξει η κυβέρνηση και ο από μηχανής θεός να μας σώσει  ή να μείνουμε στα ίδια αφού τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο δεν αλλάζει.
Συνάδελφοι
Διανύουμε μια περίοδο όπου οι δυνάμεις της εργασίας δέχονται την πιο άγρια και συντονισμένη επίθεση. Στο όνομα μιας δήθεν κρίσης (η κρίση είναι του κεφαλαίου), αφαιρούν συνεχώς κατακτημένα δικαιώματα των εργαζομένων. Και το χειρότερο, προσπαθούν να αποσπάσουν και τη συναίνεσή μας στα αντεργατικά σχέδιά τους.
Στο χώρο μας προσπαθούν να επιβάλλουν την ελαστική και χωρίς δικαιώματα εργασία (βλέπε ωρομίσθιοι) με καθεστώς εξαρτημένο και μεσαιωνικό. Εκβιάζουν τους νέους συναδέλφους που προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στο δικαίωμα για μόνιμη εργασία με τον απαράδεκτο τρόπο πρόσληψής  τους. Στους μόνιμους συναδέλφους σκορπούν την ανασφάλεια για το μέλλον απειλώντας για νέες δυσμενείς εξελίξεις στο ασφαλιστικό, την κατάργηση του εφάπαξ και τη δραματική μείωση των συντάξεων.
Και μέσα σε όλα αυτά μας καλούν σε διάλογο να αναβαθμίσουμε δήθεν την εκπαίδευση στη χώρα μας, όταν την έχουν καταντήσει βορά των ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος πάντα των νέων και των οικογενειών τους.

Εμείς τι θέλουμε :

Την αγωνιστική διεκδίκηση των αιτημάτων μας.

Την αποτελεσματικότητα στους αγώνες και όχι τις σκοπιμότητες.

Την αλληλεγγύη των εργαζομένων.

Τη κρίση επιτέλους να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν.